Eksperyment, animacja, opowieści utkane z emocji i symboli. Prague Film Festival 2025 rzuca światło na nowe pokolenie czeskich filmowców, którzy z odwagą i wyobraźnią redefiniują granice krótkiego metrażu. Tegoroczna edycja festiwalu szczególnie silnie akcentuje eksperymentalne formy narracji, nowe technologie oraz osobiste historie, które rezonują z uniwersalnymi pytaniami o tożsamość, przemijanie i ludzką wrażliwość.

W centrum uwagi znalazły się dwa bloki filmowe poświęcone młodym czeskim twórcom, których prace nierzadko wymykają się klasyfikacjom gatunkowym. Ich filmy są dowodem na to, że czeskie kino niezależne nie boi się ryzyka, ciszy ani formalnych eksperymentów.

Eksperyment i emocje: film jako narzędzie poznania

Pierwsza sekcja prezentuje filmy, które traktują kino nie jako formę opowiadania historii, lecz jako narzędzie refleksji i poszukiwań.

W otwierającym blok dokumencie „59. sekunda” codzienność owadów i ludzi splata się w zaskakującą metaforę cykliczności życia. To film, który z perspektywy entomologa odkrywa zadziwiające analogie między światem natury a ludzkimi losami.

Podobnie poetycki ton ma „Asterión” – oszczędna wizualnie, lecz gęsta emocjonalnie opowieść o samotności, śmierci i potrzebie ucieczki. Film buduje napięcie nie przez akcję, lecz przez symboliczne obrazy i ciszę.

„Jezusek nie istnieje” sięga do dzieciństwa i rozczarowania, które rodzi się, gdy zaczynamy kwestionować to, w co wierzyliśmy bez zastrzeżeń. Z kolei animowana produkcja „Domov” Yany Kaduriny zderza utraconą fizyczność domu z jego symbolicznym znaczeniem, wykorzystując cyfrowe technologie do stworzenia sugestywnej, emocjonalnej przestrzeni.

„Picturam” to formalny majstersztyk – taneczna interpretacja „Ostatniej Wieczerzy” i malarstwa Rembrandta, przefiltrowana przez osobistą duchowość i refleksję nad śmiercią. Mroczny klimat przybiera też „Růžička w ciemności”, gdzie za pozornie zwykłą podróżą wnuczki do babci kryje się pełna napięcia, psychologiczna opowieść o rodzinnych tajemnicach.

W filmie „Ruvja i Morena” materiały archiwalne i animacja tworzą intymny portret dwóch postaci, których relacja splata się z pamięcią i czasem. Rytm i emocje dominują także w „Salsa Rueda”, która ukazuje świat tańca jako pole walki z własnymi lękami i ograniczeniami.

W obrazie „Czego o mnie nie wiesz” bar staje się miejscem wyznań i nieoczekiwanych odkryć, a „Ostatni dzień Kamila Krofty” – z początku przypominający zapis dnia protestu akademickiego – zamienia się w pełną zwrotów akcję historię o nagłych wyborach i absurdzie codzienności.

Jednym z najmocniejszych punktów sekcji jest „Dotknąć ciemności” – animowany dokument zrealizowany techniką piaskową, który pozwala widzowi spojrzeć na świat oczami dziesięcioletniego chłopca o niezwykle wyczulonych zmysłach i alternatywnej percepcji rzeczywistości.

Sny, symbole i głos przeszłości

Druga sekcja festiwalu skupia się na symbolice, marzeniach i historii rodzinnej, ukazując, jak twórcy przetwarzają pamięć i doświadczenie we współczesnym języku filmowym.

Krótka animacja „Światła” to pełna uroku i humoru opowieść o dorastaniu małych płomyków, z których jeden postanawia pójść własną drogą. W filmie „Mówi się, że najdłuższy sen trwa 45 minut” babcia pogrążona w demencji spotyka wnuczkę – to spotkanie w przestrzeni snu, w którym zacierają się granice między wspomnieniem a rzeczywistością.

Z kolei „Wytrzymałość materiałów” to dramat nawiązujący do wojny w Ukrainie – opowieść o kobiecie rozdartej między lojalnością wobec rodziny a moralnym rozdarciem wywołanym przez traumę.

W dokumencie „Ani się obejrzysz, a już masz nowe imię” poznajemy dzień z życia sześcioletniej Viktorki, która z dziecięcą wrażliwością reaguje na napięcie, radość i niepewność związaną z narodzinami rodzeństwa.

Film „Portret Irmy Geisslovej, która umarła smutna” rekonstruuje życie literackiej legendy z punktu widzenia pięciu różnych postaci – każda z nich ujawnia inny wymiar jej samotności i wewnętrznego świata.

Finałem tej sekcji (i całego bloku) jest animowana „Rusałka” – reinterpretacja słowiańskiego mitu o wodnej nimfie, która tęskni za utraconym człowieczeństwem i walczy z przeznaczeniem.

Nowe twarze czeskiego kina

Tegoroczna edycja Prague Film Festival to nie tylko prezentacja formalnych eksperymentów i odważnych narracji. To przede wszystkim spotkanie z pokoleniem twórców, którzy nie boją się mówić własnym głosem, nawet jeśli nie pasuje on do dominujących trendów w kinematografii.

To kino osobiste, czasem niedoskonałe, ale autentyczne. Festiwal staje się przestrzenią dialogu – z własną pamięcią, z odbiorcą i z tym, co dopiero nadchodzi.

🎬 Prague Film Festival 2025 – najważniejsze informacje

📅 Termin: 23–26 kwietnia 2025
📍 Miejsce: Kino Pilotů, Praga
🎟️ Bilety i akredytacje: dostępne na stronie GoOut.net
🔎 Program i sekcje: szczegółowy harmonogram dostępny na oficjalnej stronie festiwalu
🌐 Strona festiwalu: praguefilmfest.com